یک بار به برادرم گفتم من از امام دو چهره می بینم. یکی در داخل منزل که خیلی گرم و صمیمی و یگانه است، و دیگری در بیرونی که خیلی جدی است. به طوری که وقتی در بیرونی خدمتشان می رسم و از ایشان سوال می کنم و آقا جواب می دهند می گویم «آقا پس آنجا چرا رفتار شما آن طور نیست؟ ایشان می فرمایند: «آنجا آن طوری است! و دیگر جرات نداریم دوباره تکرار کنیم و نمی توانیم خیلی در چشمان امام نگاه کنیم. آن نگاه ثابت و نافذ، و آن شعاعی که در چشمانشان است، باعث می شود که بی اختیار سرمان را پایین بیندازیم اما در داخل منزل که ما این افتخار را داریم که با ایشان سر یک سفره بنشینیم و غذا بخوریم مثلاً زمانی که در حیاط منزل در حال قدم زدن هستند، با ما خیلی شیرین و گرمند و سوال و جوابشان توام با لبخند است.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 319.
راوی: حجه الاسلام حسین ثقفی.