کمتر در مجالس دیده شده که امام بخندند یا با شاگردانشان شوخیهایی کنند که معمولاً استادان می کنند. اگر به طلبه ای خیلی محبت داشتند، تبسمی می فرمودند. همین اندازه هم برای ما کافی بود.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 323.
راوی: حجه الاسلام صابری همدانی.