ضمن استنساخ کتاب «شرح فصوص» و مراجعه های مکرر به محضر امام، در مورد آن، متوجه شدم که علی رغم گذشت نزدیک به شصت سال از زمان تالیف مزبور و پویایی مداوم و متصاعد حضرتشان در تمام زمینه های معنوی و علمی، همچنان به دریافتهای علمیشان در آن زمان، پابرجا و استوار بودند. به طوری که گویی در همان اول خط، به آخر خط رسیده بودند. در حالی که معمولاً افراد، هنگامی که در بسیاری از علوم به نتیجه ای می رسند اگر حول همان موضوع و در مسیر همان مطلب، به تحقیق خود ادامه دهند، چه بسا نسبت به دریافت قبلی به تجدیدنظر و اصلاح و حتی به خلاف آن برسند. نکتۀ دیگر آن که در دهها موردی که در طی بازنویسی از محضرشان سوال کردم، گویی لحظه ای پیش، قلمشان را از تحریر مطلب مورد سوال به زمین گذاشته بودند. فی الحال جواب می دادند که این نشانۀ حضور ذهن و عدم فراموشی مطلب، بعد از گذشت نزدیک به شصت سال بود، به گونه ای که انگار تمام مفاهیم از کفِ دست برایشان روشن تر بود.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 366.
راوی: حجه الاسلام رحیمیان.