امام، صرف سهم مبارک امام(ع) را برای ساختن مسجد اجازه نمی دادند، مگر به دو شرط، یکی مورد نیاز بودن مسجد و دیگر آن که بودجۀ آن از طریق دیگری مانند وجوه خیریّه و تبرّعات تامین نشود. لذا اگر سوال کننده توجه به دو شرط مذکور داشت و در متن سوال آنها را قید کرده بود، می فرمودند: «در فرض مذکور مجازند پرداخت کنند.» و اگر توجه نداشت یا قید نکرده بود، پاسخ می دادند: «چنانچه مورد نیاز باشد و از طریق دیگری تامین نشود، مجازند پرداخت کنند». آنچه ذکر شده، در مورد اصل مسجد و ساختمان آن بود. اما در مورد تزئینات و تهیه لوازم غیرضروری و درجۀ دوم از قبیل سنگ، کاشی، فرش... معمولاً به صورت مطلق اجازۀ صرف وجوه شرعی را نمی دادند. در این رابطه نمونه های بسیاری وجود داشت. از جمله این که یک نفر استجازه کرده بود که مبلغ سی هزار تومان بابت سهم مبارک امام(ع) برای فرش مسجدی در خیابان اباذر تهران پرداخت کند. امام فرمودند: «اجازه نمی دهم».
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 379.
راوی: حجه الاسلام رحیمیان.