مشهدی حسین پیرمردی که سالیان متمادی در قم و نجف خادم امام بود روزی در نجف برایم نقل می کرد که یک وقت به آقا خبر داده بودند که مردی افغانی که وارثی نداشت فوت کرده و شما را وصی خود قرار داده است. امام پس از اطلاع مرا به منزل متوفی فرستادند تا نسبت به ماترکش (اموال او) تحقیق و بررسی کنم. پس از بازدید به عرض آقا رساندم که اثاث به درد خوری ندارد به جز یک پوستین افغانی قابل توجه و ضمنا از امام خواستیم پوستین را به من بدهند. امام با شدّت به من فرمودند: «خیر، پوستین باید طبق وصیت صرف شود.» گرچه بدواً از ممانعت امام ناراحت شدم به ویژه آن که بالاخره مشهدی حسین و خادم قدیمی بیت بودم و نیاز هم داشتم، ولی پس از تامل دیدم حق با آقا بود.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 396.
راوی: حجه الاسلام رودباری.