وقتی خواهر هیجده ساله ام فرزندی هفت ماهه در شکم داشت و با مرگ دست و پنجه نرم می کرد و اطباء اتفاق نظر کرده بودند که تنها یا مادر و یا طفل را می توان نجات داد و حیات هر دو ممکن نیست. یا باید از طفل گذشت تا مادر زنده بماند یا به فوت مادر رضا داد و فرزند را زندگی و حیات بخشید. از امام خواسته شد که رضایت دهد برای نجات مادر، طفل را قربانی کنند. با ملامت فرمودند: «من این حق را ندارم که چون به فرزندم علاقه مندم، موجب مرگ موجود دیگری گردم چون هر دو بنده خدا و موجود زنده هستند.» همین ایمان و اخلاص امام سبب شد خداوند هم مادر و هم فرزند را زنده نگهدارد.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 407.
راوی: زهرا مصطفوی.