در نجف اشرف، سطوح مختلف علمی باید حدود و ثغور خودشان را حفظ می کردند. مثلاً یک طلبه نمی توانست در حد یک فاضل، یک فاضل در حد یک مجتهد و یا یک مجتهد در حد یک مرجع تقلید حشر و نشر داشته باشد. هر کدام از این افراد باید حد خودشان را رعایت می کردند. و از نظر عرف در شان یک مرجع تقلید نبود که به قصد بازدید به خانۀ یک طلبۀ فقیر برود. رسم بر این بود که همه در برابر مراجع و مجتهدان سر تعظیم فرود بیاورند و به عنوان یک وظیفه به دیدن آنها بروند. ولی وقتی امام به نجف اشرف رفتند، به تک تک مدارس حوزۀ علمیه نجف سر می زدند و طلبه ها را مورد تفقد قرار می دادند. به جرات می توان گفت در طول تاریخ تشیع مرجع تقلیدی نبود که در زمان مرجعیتش به مدارس حوزۀ علمیه نجف رفته و با طلبه های مبتدی صحبت کرده و وضع زندگی آنها را مورد بررسی قرار داده باشد. اما این امام بودند که تمام اعتبارات را به دور ریختند و یک سنت حسنۀ اسلامی را در نجف اشرف پایه گذاری کردند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد سه، صفحه 248.
راوی: حجه الاسلام محتشمی پور.