بعضی از تجار سرشناس از ایران به نجف می آمدند و پول زیادی برای امام به عنوان وجوهات همراه خود می آوردند که مثلاً گاهی یک میلیون تومان بود که در آن زمان پول زیادی به حساب می آمد ولی امام جلوی آنها بلند نشده و خیلی عادی و معمولی برخورد می کردند. و فقط به آنها می فرمودند: ان شاء الله خداوند قبول کند در عین حال گاهی در همان مجلس یک طلبه عادی می آمد و امام تمام قامت جلوی او بلند می شدند که باعث تعجّب همگان می شد اعتقاد امام این بود که آن تاجر تکلیفش را انجام داده که این پول را آورده است.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد سه، صفحه 269.
راوی: حجه الاسلام ابرکوهی.