امام در پرکاری هم به راستی کم نظیر بودند؛ تا آنجا که من به یاد دارم و از رفقای دوره جوانی و طلبگی ایشان شنیده ام هیچ گاه اوقات خود را به بطالت و به گفتۀ طلبه ها به گعده های آنچنانی که معمولاً خالی از غیبت و ایذاء مومن و خنده های طولانی که موجب دلمردگی و دوری از خدا بود، نمی گذراند؛ بلکه اگر گاهی هم به ناچار گرفتار چنین مجالسی می شدند از هر گفتگویی که احتمال غیبت و ایذاء مومن و این گونه امور در آنها می دادند به شدت جلوگیری کرده و یا فوراً از آن جلسه خارج می شدند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد سه، صفحه 293.
راوی: حجه الاسلام رسولی محلاتی.