در جلساتی که به همت امام برپا می شد ایشان کاملاً سکوت می کردند. مگر جاهایی که اقتضا می کرد و خود امام لازم می دانستند که مطلبی ذکر شود. یکی از علمای نجف یک روز نزد من آمد و با کمال تعجب گفت: «چقدر این بزرگوار ساکت هستند!» اگر سوالی از امام نمی شد ساکت می ماندند. در محضر امام هیچکس جرات نداشت که نعوذ بالله از کسی غیبت کند و یا در غیاب افرادی که حاضر نبودند، حرفی از آنها بزند. در آن جلسات امام نیم ساعت تشریف داشتند و پس از آن آماده حضور در حرم مطهر می شدند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد سه، صفحه 296.
راوی: حجه الاسلام قرهی.