امام در اولین ماه رمضان اقامت خود در نجف اشرف در سال 1344 بین عموم روحانیون و محصلین حوزه علمیه نجف اعم از ایرانی، افغانی، هندی، پاکستانی، عرب و سایر کشورها وجوهی به عنوان مساعدت به طور مساوی تقسیم نمودند. به هر نفر اگر دارای همسر بود دو دینار و اگر نه، یک دینار پرداخت می کردند که بازتاب وسیع و شگفت آوری در سطح حوزه داشت، زیرا برای اولین بار بود که مرجع تقلیدی در نجف بین روحانیون ایرانی و غیرایرانی در تقسیم وجوهات فرق نمی گذاشت و همه را به طور مساوی می نگریست. به دنبال این اقدام امام، محصلان محروم و بی پناه غیرایرانی به ویژه افغانی و پاکستانی که سالیان درازی در حوزه نجف به جرم افغانی و پاکستانی بودن تحقیر شده و نصف شهریه محصلان ایرانی را دریافت داشته بودند خشمگین و در مقام اعتراض برآمدند و برای گرفتن حق خود و پایان دادن به تبعیض نژادی در حوزه نجف دست به شورش زدند. سرانجام آنگاه که امام به جای تقسیم گاه و بیگاه، رسماً به شهریه دادن پرداخت و به عموم افراد حوزه بدون تبعیض و به طور مساوی ماهانه دادند دیگر علما نیز ناچار شدند به آن رسم غلط غیراسلامی که سالیان درازی در حوزه نجف حاکم بود پایان داده و به همه طلاب به طور مساوی ماهانه بپردازند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد سه، صفحه 307.
راوی: حجه الاسلام روحانی.