خبر آوردند که امینی نخست وزیر به همراه عده ای جهت دیدار امام به قم آمده است. امام از جا بلند شدند و به اندرون رفتند، که بعداً من فهمیدم این عمل، رمز اخلاقی امام بود. وقتی که آنها آمدند و نشستند، امام از اندرون تشریف آوردند همه به احترام بلند شدند و اظهار ادب و اخلاص به محضرشان کردند. من فهمیدم علت اینکه حضرت ایشان نزدیک ورود امینی به اندرون رفتند، به پاس حرکت فقاهت و بیت نبوت و وراثت انبیاء بود، که وارثان انبیاء برای یک مشت فاسق تواضع نکنند، بلکه آن فاسقان و فاجران برای ایشان قیام کنند. امام آن روز غیر معمول نشستند. دوستانی که با ایشان آشنایند می دانند که خیلی مودب می نشینند. ولی آن روز نمی خواهم بگویم خلاف ادب، بلکه طوری نشستند که برداشت نشود که به خاطر آنها امام روش دیگری را پیش گرفته اند. بعد مختصری احوالپرسی کردند و گفتند: «خداوند تبارک و تعالی به اندازۀ مقام و قدرتی که به هر کس داده، از او تکلیف می خواهد، و انسان هم سیری از مقام و جاه و جلال ندارد. مثلاً خود شما که حالا نخست وزیرید، باز توی دلتان هست که مقام بالاتری را حایز بشوید. و حالا در مقام نخست وزیری شما به اندازۀ سنگینی منصبتان خداوند تبارک و تعالی از شما تکلیف می خواهد. » امام امینی را نصیحت فرمودند و او هم «بله، بله» می گفت.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد چهار، صفحه 48.
راوی: آیت الله محمدی گیلانی.