یک روز مسئول دفتر امام می گفت حدود چهل سال در خدمت امام بوده ام. اما معتقدم که آن مقدار که امام ما را می شناختند. نه تنها از اینکه اسرار مردم را فاش کنند و یا پرده از کار مردم و عیبهای آنها کنار بزنند. پرهیز می کردند، بلکه به خود انسان هم چنین وانمود می کردند که عیب شما را نمی دانم. به این ترتیب انسان خیال می کرد که: «رفتم خدمت امام و مسایل را گفتم و چند تا دروغ ردیف کردم و ایشان هم متوجه نشد» در صورتی که امام اصل ماجرا را می دانستند. امام حتی پیش خود انسان هم پرده را برنمی داشتند که من می دانم که شما چه کاره هستید. لذا خودشان در یکی از بیاناتشان به این مطلب اشاره فرمودند که یکی از سر دسته های منافقین به نجف آمد و مدتی ماند. شب و روز هم مطلب می نوشت و خودش را خیلی داغ و متدین قلمداد می کرد. ولی آن وقت من می دانستم که این آقا کج است و کج فکر می کند. یکی از علتهای پیشرفت مقاصد و اهداف عالی امام در پیروزی انقلاب اسلامی هم همین مطلب بود. اگر امام اظهار می کردند که این مطلب را می دانم، من نوعی که خبر خدمت امام می بردم کمی دلسرد می شدم که خوب امام می داند. اگر مطلب و موضوع بعدی پیش می آمد، کمی تامل می کردم که چرا بردم خدمت امام، خود امام که اینها را می دانند، و به این ترتیب رسیدن اخبار به امام قطع می شد. به همین دلیل امام میدان می دادند که هر کس بیاید و صحبت کند اگر هم می دانستند نمی گفتند که می دانند. تا آن فرد بعدها هم اگر خبری داشت بیاید و به امام بگوید. چرا که این امکان وجود داشت که خبری که بعدها می آورد امام از آن مطلع نباشد.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد چهار، صفحه 256.
راوی: فاطمه طباطبایی.