به امام خبر دادند ممکن است کماندوها به داخل خانه امام بیایند. لذا خوب است درِ خانه را ببندیم. در آن روزها جمعیت زیادی هم به خانهٔ آقا آمده بودند و جا خیلی کم بود. به محض اینکه امام حرف بستن در خانه را شنیدند، از جا بلند شدند و با ناراحتی هر چه تمامتر فرمودند: «چه کسی می خواهد در خانهٔ مرا ببندد؟ هر که می خواهد در خانهٔ من را ببندد، خودش برود بیرون. خانه مال من است، در خانهٔ من هم باید باز باشد. کسی هم حق ندارد که در خانهٔ من را ببندد. » شهید مرحوم آقا مصطفی گفتند: «در اتاق را ببندیم تا آقایان از آن در رفت و آمد نکنند. » در این هنگام امام متوجه شدند که در اتاق بسته شده است. فرمودند: «چه کسی در اتاق را بسته؟» همه با ناراحتی گفتند: آقای حاج آقا مصطفی دستور دادند. امام فرمودند: بیخود دستور داده. مصطفی را بیرونش کنید از منزل من، چرا در مسایل منزل من دخالت می کند؟ تمام درهای اتاق را باز کنید. بگذارید مردم راحت باشند، آرام باشند و هر جا که دلشان می خواهد، بروند و بیایند. در خانهٔ من باید باز باشد.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد چهار، صفحه 261.
راوی: ندارد.