وقتی سهیلی رئیس دولت بود، حاج آقا حسین قمی برای دولت پیغام فرستاد که مسالۀ بی حجابی حداقل باید آزاد باشد و اجباری در کار نباشد، چون بی حجابی در زمان رضا شاه اجباری بود. اما دولت وقت با اینکه در وضع خیلی ضعیفی قرار داشت همین مقدار را هم حاضر نبود بپذیرد. طبعاً علما و روحانیون به تلاش افتادند که نگذارند دولت به مرجع بزرگی همچون حاج آقا حسین قمی بی اعتنایی کند و پیشنهادات او را نادیده انگارد. آقای بروجردی هم پیغام تندی برای دستگاه فرستاد که اگر به پیشنهادات ایشان اعتنایی نکنید من با همۀ عشایر لرستان به طرف تهران حرکت می کنم. این پیغام، رژیم را مجبور ساخت که پیشنهادات حاج آقا حسین قمی را تایید کند و بپذیرد. من در آنجا دریافتم که آقای خمینی فردی هستند که در راه دین تلاش و مبارزه می کنند. بعد که من به نجف مشرف شدم باز ایشان برای آوردن آیت الله بروجردی از بروجرد تلاش بسیاری کردند و سرانجام آقای بروجردی را به قم آوردند. چون در آن موقع حوزۀ علمیه خیلی ضعیف بود و مراجع سه گانه ای داشت که آن شهرت و عظمت آیت الله بروجردی را نداشتند؛ و البته با آمدن آقای بروجردی حوزۀ علمیه از همۀ جهات اوج گرفت.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه17.
راوی: آیت الله آذری قمی.