امام با وجود مرجعیت آیت الله بروجردی هیچ وقت موضعگیری علنی نمی کردند؛ یعنی مصلحت نمی دانستند. در آن زمان، ایشان به منزل آیت الله بروجردی می رفتند. در کارهای مهم، آیت الله بروجردی با امام مشورت می کردند. حتی در سفری که مرحوم بروجردی به مشهد مشرف شدند، امام را به عنوان وکیلشان در قم قرار دادند. البته بعدها این ارتباط هم قطع شد و امام دیگر در کارهای آیت الله بروجردی دخالت نمی کردند و در هیچ کاری اظهار نظر رسمی نمی کردند و می گفتند فایده ندارد و خودم مورد اتهام قرار می گیرم، تا آنجا که حتی نماز جماعت را قبول نکردند. طوماری را برای آیت الله بروجردی امضا کردیم که با توجه به اینکه شما نمی توانید به نماز بیایید امر بفرمایید آیت الله خمینی به نماز بیایند. طلبه ها می خواهند پشت سر ایشان اقتدا کنند. امام مرا خواستند و گفتند: «این طومار را ندهید. به من چه کار دارید، من می خواهم درسم را بخوانم. من یک طلبه هستم».
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 29.
راوی: آیت الله شهید محلاتی.