امام به طور شگفت انگیزی افراد را شناسایی و ارزیابی دقیق می کردند و با هرکس که به نوعی با ایشان ارتباط داشت برخوردی متناسب با شان او داشتند. از جمله وقتی در نجف هر شب 5 / 2 ساعت پس از مغرب در جلسه های بیرونی شرکت می کردند که در این جلسه ها معمولاً طلاب، علما و فضلای نجف و احیاناً افراد متفرقه برای زیارت ایشان حضور می یافتند، برخورد امام با هرکس به گونه ای خاص بود. برای بعضی افراد فقط جواب سلام می دادند. برای بعضی دیگر ـ مساکم الله بالخیر ـ نیز می گفتند. برای عده ای مقدار کمی به حالت نشسته خم می شدند و برای برخی دستشان را به علامت اینکه می خواهند بلند شوند، روی زمین اهرم می کردند. برای تعدادی افراد، کمی نیم خیز می شدند و برای بعضی نیم خیز می شدند و در مواردی هم تمام قامت می ایستادند که فقط برای دو نفر بود که علاوه بر این، در هنگام مراجعت و مرخص شدن تا آستانه در هم آنها را بدرقه می فرمودند. یکی مرحوم آیت الله سید محمد تقی بحرالعلوم و دیگری آیت الله شیخ محمد حسین دهاقانی، که هر دو از علمای مهم و محترم نجف بودند.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 37.
راوی: ندارد.