امام نسبت به طلبه ها مهربان بودند. اگر تشییع جنازه ای بود سعی می کردند شرکت کنند و دیگران را نیز به این کار تشویق می کردند. برای اینکه می خواستند روح طلبه ها را تهذیب کرده باشند، از پشت سرآنها را هُل می دادند که زیر تابوت بروند. اگر اهل علمی فوت کرده بود یا کسی که تناسب داشت طلبه ها در تشییع جنازۀ او شرکت کنند، ایشان حاضر می شدند. به این مسائل خیلی اهمیت می دادند. گاهی اتفاق می افتاد در زمانی که آمادۀ تدریس بودند، خبر فوت عالمی می رسید، ایشان درس را تعطیل می کردند تا به تشییع جنازه بروند. چه بسا طلبه ها می گفتند: حالا درس را تعطیل نکنید. اما ایشان می گفتند: «بی توفیقی می آورد» و درس را تعطیل می کردند.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 50.
راوی: آیت الله ایزدی نجف آبادی.