همینکه امام احساس می کردند طلبه ای به خاطر ایشان به آقایی (مرجعی) اهانت یا کاری که مفهومش اهانت به آن مرجع می بود انجام داده است بدون اینکه جهت ارادت و دوستی آن طلبه را به خودشان در نظر بگیرند برخورد تند و قاطعی با او می کردند و به این صورت جلوی اینطور حرکات را می گرفتند. در نجف یک بار بعضی از همین آقایان که الآن شخصیتی هستند، کاری کرده بودند که نسبت به مرحوم آیت الله حکیم حکم اهانت داشت. امام برخورد بسیار تندی با دوستانشان کردند. ایشان ملاحظه نمی کردند که این افراد از وطنشان فراری شده و در آنجا گرد آمده اند در صورتی که می توانستند برای نرنجاندن این علاقه مندانشان توجیهاتی داشته باشند زیرا این آقایان علاوه بر آوارگی و غربت، وضعیت خاصی داشتند که مراعاتشان لازم بود.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 53.
راوی: حجه الاسلام موسوی خوئینی ها.