یکی از دوستان همشاگردی امام می گفت: وقتی با امام از خمین به اراک آمدیم، استاد که درس می گفت امام همینکه گوش می کردند کافی بود. نه مطالعه می کردند نه مباحثه. دیگران به سر و کلۀ هم می زدند که درس یاد بگیرند. وقتی امام فردا وارد کلاس درس می شدند از همه بهتر درس را می دانستند. ایشان تا این حد دارای استعداد قوی و هوش و حافظۀ سرشاری بودند.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 64.
راوی: حجه الاسلام مسعودی خمینی.