وقتی در سال 42 به نجف مشرف شدم و درس مراجع بزرگ نجف مثل مرحوم آیت الله میلانی را هم دیده بودم، معتقد شدم درس امام پخته ترین است. لذا معتقد بودم که بعد از مرحوم آیت الله بروجردی ایشان اعلمند. حتی قبل از اینکه قیام و نهضت شروع شود، امام نابغه بودند. از بحث خسته نمی شدند. درس که تمام می شد معمولاً بعد از درس می نشستند و شاگردها می رفتند از ایشان سوال می کردند. البته بعد از درس دیگر ایشان نه دو زانو بلکه چهار زانو می نشستند و عمامه شان را روی زانو می گذاشتند و آن وقت تازه اول بحث بود. تا اشکال وجود داشت ایشان نشسته بودند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 66.
راوی: آیت الله امامی کاشانی.