امام همیشه بعد از تمام شدن درس، مدت کوتاهی می نشستند و شاگردان می رفتند و سوالاتی می کردند و توضیح می شنیدند. من خود گاهی در میان این جمع می نشستم و سوالاتی داشتم. نحوۀ برخورد امام با این شاگردان در جلسه ای که خصوصی محسوب می شد، فوق العاده آموزنده بود. ایشان با لطف و محبت خاصی به شاگردی که به بحث اشکال می گرفت، جواب می دادند. و این غیر از اشکالاتی بود که رسماً در درس گرفته می شد و به آنها جواب می دادند. در حقیقت روح طلبه را جذب می کردند و میدان می دادند که طلبه سوال و بحث کند. این اولین چیزی بود که من در محضر امام یافتم.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 85.
راوی: آیت الله جعفر سبحانی.