یکی از ابعادی که امام در نجف مطرح کردند و برای نجف تازگی داشت، انتقاد در فقه بود. معمولاً در نجف شخصیتها ارزش عمده ای را داشتند؛ یعنی اول مسالۀ شخصیت مطرح بود و بعد نوبت می رسید به ادلّه، ولی امام این سد را شکستند. بسیاری از فضلا تعجب می کردند که امام سخن آنها را به دقت گوش می دهند و جواب می دهند. در صورتی که در بعضی از درسهایی که ما حضور پیدا می کردیم هیچ کس حق سوال نداشت در آنها، به بهانه اینکه وقت درس، مشترک و مال همه است، کسی نمی توانست ایراد و اشکالی را مطرح بکند، یعنی آزاد اندیشی خفه می شد.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 91.
راوی: آیت الله صانعی.