در سال 1342 که انقلاب آغاز شد، امام در شبانه روز حداقل دو ساعت درس می فرمودند و برای این دو ساعت درس حدود پنج ساعت مطالعه لازم داشتند. غالباً هم تا نیمه شب برای پاسخ به نامه ها، ها و پاسخ به کسب تکلیف کنندگان نمی خوابیدند. همۀ این مسائل اعصاب را خسته می کند و هر فرد عادی را خیلی زود از پا در می آورد؛ بخصوص در درس و بحث و برخورد با مردم با عصبانیت مواجه می سازد. اما امام با کمال اطمینان خاطر و آرام آرام مسائل را مطرح می فرمودند و بخصوص در درس، اشکالهای افراد را با روی خوش پاسخ می فرمودند و هیچ گاه در مسائل عادی عصبانیت از معظم له دیده نشد.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 93.
راوی: حجه الاسلام علی دوانی.