امام در عین حالی که برای همه حوزه و شاگردان خود مثل یک پدر بودند، ولی در برخورد با افراد مثل یک رفیق همسن برخورد می کردند و هیچ عکس العمل منفی نسبت به حرف خوب نداشتند. حرف همه را گوش می کردند و اگر خوب بود عمل می کردند و اگر خوب نبود اعتنایی نمی کردند. در شیوه درسی هم هیچ گاه دیده نمی شد که امام از دانسته های خود غرور علمی پیدا کرده باشند. دائماً می فرمودند: «احتمال دارد اینطور باشد، احتمال دارد آنطور باشد».
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 95.
راوی: آیت الله موسوی اردبیلی.