امام در هنگام خشم، بسیار خوددار بودند. به طور مثال اگر در هنگام درس عصبانی می شدند و می خواستند فریاد بزنند فقط می گفتند: «مولانا» و دستشان را بر زمین می زدند. با اینکه عصبانی می شدند تسلط بر نفس عجیبی داشتند. همین باعث می شد که هیچ گاه کلمه زننده ای از زبانشان شنیده نشود. حتی اگر حرفی را بلند می گفتند فقط در همان حد بلند گفتن بود، یا اینکه حداکثر می گفتند: «آقا گوش کن. مولانا به حرف توجه کن».
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 99.
راوی: حجه الاسلام روحانی.