امام با همۀ کم حرفی و سکون و سکوت گاهی در درس لطیفه ای می گفتند که حضار حتی با صدای بلند می خندیدند در حالی که خود ایشان همچنان بی تفاوت و ساکت بود، گویی چیزی نگفته اند. از جمله روزی یکی از فضلای شاگردان ایشان که اهل آذربایجان بود در اشکال و سوال خود پافشاری می کرد، و امام می خواستند که او را ساکت کنند، در آخر جواب به او گفتند: «یُخ» و با این کلمه ترکی، هم آن طلبه ترک زبان و هم بقیۀ حضار می خندیدند و سر و صدا فرو می نشست و امام هم بدون اینکه حتی تبسمی کنند به درس ادامه می دادند.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 101.
راوی: حجه الاسلام حق شناس.