در آن زمان در حوزه، افکار مرحوم نائینی خیلی رشد کرده بود. به طوری که کمتر کسانی به خود اجازه می دادند که افکار ایشان را باز و تفسیر کنند. اگر طلبه ای تقریرات مرحوم نائینی را مطالعه نمی کرد همه می گفتند که از اصول بهره ای ندارد. در واقع در حوزه چنین شایع شده بود که طلبه ها بعد از خواندن اصول مدون و مکتوب از افکار اصولی مرحوم نائینی اطلاع حاصل کنند. چنانچه غیر از این می شد، یعنی اگر طلبه ای افکار مرحوم آخوند خراسانی یا شیخ مرتضی انصاری را بلد بود، ولی فقه اصولی مرحوم نائینی را نمی دانست فردی شمرده می شد که از اصول بهره ای ندارد. اما امام در این مورد هم منش خاصی داشتند.با مشاهدۀ روش امام، ابهت اینکه اگر کسی حرف مرحوم نائینی را بلد نباشد چیزی ندارد برای ما از بین رفت. متوجه شدیم که کسی هست که از نائینی محکمتر و پر بارتر حرف بزند. با وجود آنکه ما حرفهای مرحوم نائینی را خوانده و در افکارش مطالعه کرده بودیم، وقتی امام مطلبی را از مرحوم نائینی بحث می کردند یا اصلی از اصول را که او بدانها اعتقاد داشت در تحقیقات علمی خود مورد بررسی قرار می دادند می فهمیدیم که دریایی است.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 108.
راوی: آیت الله فاضل لنکرانی.