وقتی امام وارد نجف شدند وضع شهریه طلبه ها خیلی نامساعد بود. طلبه ها از آقای حکیم یک دینار و نیم (معادل سی تومان) و از آقای شاهرودی و دیگر مراجع هم بیست تومان (معادل یک دینار) می گرفتند. آن موقع آقای خویی شهریه ای نمی داد. طلبه ها با این 5 / 2 دینار شهریه در ماه خیلی در مضیقه بودند چون کرایۀ یک مسکن محقر در نجف تقریباً دو دینار بود لذا به این طرف و آن طرف می زدند. بعضی از طلبه ها که عمدتاً غیر ایرانی (هندی، پاکستانی) بودند بر جنازه هایی که برای دفن در نجف می آوردند و شب در مسجدی می گذاشتند تا صبح دفن کنند، تا صبح قرآن می خواندند و بیست تومان می گرفتند. امام که آمدند اول، تقسیم شهریه ای که داشتند سه دینار بود. ماه اول که گذشت برای ماه دوم فرمودند: «نگویید شهریه است که فردا اگر نرسد درست نیست، بلکه به عنوان تقسیم بدهید». خلاصه امام شهریه طلاب را کم کم بیشتر کرد، سه دینار ماه اول در ماه دوم شش دینار شد و بعد هم تا سی دینار رسید.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 133.
راوی: حجه الاسلام سجادی اصفهانی.