بعد از آنکه آیت الله العظمی بروجردی به رحمت خدا پیوستند بسیاری از مراجع آماده شده بودند برای اینکه بعد از فوت ایشان انجام وظیفه کنند و مقدماتی که بایستی فراهم بشود برای بعضی از آنها فراهم شده بود و لذا دو ـ سه نفر از مراجع آن روز تعهد کردند که 128 هزار تومان شهریه ای را که دفتر مرحوم آیت الله العظمی بروجردی می پرداختند، تهیه کنند و بپردازند، ولی امام در این مرحله وارد نشدند و تنها به همان درس و بحث می پرداختند. در مجالس ترحیم مرحوم آیت الله بروجردی اگر چنانچه امام شرکت می کردند به صورت غیر معلوم و گوشه و کنار می آمدند که زیاد دیده نشوند. بعد از اتمام این مجالس، طلبه هایی که به لحاظ علمی و اخلاقی علاقه مند به امام بودند آرام نمی گرفتند و لذا عده ای در مقام برآمدند که این مساله را مطرح کنند. بنا شد عده ای که خود بنده یاد دارم تقریباً سی نفر بودند روز پنجشنبه ای آمدند خدمت امام عرض کردند که آقا ما رساله می خواهیم. امام فرمودند: «من تا مقلد نبینم اجازه تهیه و چاپ رساله نخواهم داد.» آنها نتوانستند جوابی بدهند. منظور امام این بود که من الآن مثل بعضیها که رساله را قبلاً چاپ می کنند تا بعدها مقلد پیدا بشود، نمی توانم اینطور قدم بردارم. بلکه اگر مقلد بود وظیفه شرعی پیدا می کنم و به عبارتی مقدمات مرجعیت را به دست خودم فراهم نمی کنم.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 151.
راوی: حجه الاسلام محمد سروش محلاتی.