امام روز شروع و ختم درس خود را به موعظه اختصاص می داد و موعظه های ایشان با دیگران فرق داشت. در همان جلسه موعظه وقتی امام عادی هم صحبت می کردند، فضلا چنان اشک می ریختند که سینه ایشان خیس می شد. در مطلب عادی موعظه هم منقلب می کرد، حالت غش به آدم دست می داد.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 175.
راوی: آیت الله حائری شیرازی.