یک روز امام در نجف فرمودند: «هر یک از ما به تنهایی نمی توانیم با یک مرده در اطاقی روشن شب را به صبح آوریم و از فرط وحشت و اضطراب توان خواب و استراحت را نداریم در حالی که دفّان و یا یک کفّان (فردی که متصدی کفن و دفن اموات است) با صد مرده در شب ظلمانی در قبرستان می خوابد و خواب خوش هم می بیند. علتش آن است که گر چه هر دوی ما علم به هجرت و مرگ شخص داریم، اما این اعتقاد هنوز در دل ما نفوذ نکرده، در حالی که آن فرد که به این کار اشتغال دارد از فرط ممارست با مرده، آن را باور کرده است».
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره)؛ جلد پنج، صفحه 179.
راوی: حجه الاسلام رودباری.