نزدیک ورودی بهشت زهرا،سید احمد آقا بر اثر فشار اعصاب بیهوش شد و روی صندلی عقب افتاد. ولی امام همانطور سرحال و قبراق نشسته بود. فشار عصبی روی من و سید احمد آقا واقعا محسوس بود، اما در امام اصلا دیده نمی شد. هربار ایشان را نگاه می کردم، می دیدم همان لبخندی را دارند که در فرودگاه بر لبشان بود.هیچ احساس سنگینی و خستگی نمی کردند. چند بار احساس کردم دست هایم در اختیار بدنم نیست. امام متوجه حال من می شدند و می فرمودند:« آرام باشید، اتفاقی نمی افتد.» امام سه_ چهار بار این را به من گفتند و کلام ایشان مثل آب سردی مرا آرام کرد.
منبع: برای تاریخ میگویم، خاطرات، جلد یک، صفحه 17.
راوی: محسن رفیق دوست.