طلبه ها به ایشان اصرار می کردند که روی منبر بنشینند؛ روی منبر نمی نشست، روی زمین می نشست. تا بعد به اصرار طلبه ها، بعد از وفات مرحوم آقای بروجردی، ایشان روی منبر نشست. روز اولی که روی منبر نشستند، برای طلبه ها خیلی جالب بود و طلبه ها با خنده و با تبسم مسئله را استقبال کردند. آن بالا که نشستند، یکهو دیدند بالا نشستند و چیز تازه ای بود برای ایشان، خنده شان گرفت. این طوری شروع کردند، گفتند: بسم الله الرحمن الرحیم، روز اولی که مرحوم آقای نایینی روی منبر نشستند، گریه کردند و گفتند این همان منبری است که شیخ انصاری روی آن نشسته، بزرگان روی آن نشستند؛ حالا کار به جایی رسیده است که ما می نشینیم، نوبت به ما رسیده؛ و ما هم امروز بایستی گریه کنیم که حالا نوبت به ما رسیده. و این را مقدمه ای قرار دادند برای یک بحث اخلاقی ای که دل ها را منقلب کرد و من یادم نمی آید.
منبع: عبد صالح خدا (برش هایی از زندگی و سیره مبارزاتی امام خمینی در بیانات آیت الله خامنه ای)، صفحه 32.
راوی: سید علی خامنه ای.