حضرت امام، در طی سیزده سال، جز در مواردی مشخص و شب هایی که به مناسبت زیارت های مخصوص به کربلا مشرف می شدند و گاه گاهی که بیمار می شدند، به گونه ای که درس و نماز جماعت و آمدنشان به بیرونی تعطیل میشد و طبعاً تشرفشان به حرم نیز میسور نبود _ که به حمدالله کم اتفاق می افتاد _ در همه شب های دیگر، به استثنای یک شب... هرگز برنامه تشرف به حرم و زیارت شان ترک نشد. در حالی که عموماً کسانی که در عتبات مقدسه مجاور می شوند، هرچند علاقهمند باشند، کم کم وضعیت برایشان عادی می شود. چه بسا هفته و ماه هم بر آن ها بگذرد و توفیق تشرف پیدا نکنند. ولی حضرت امام، بر مبنای ایمان و عشق غیر قابل وصفی که به مقام ولایت کبرای داشتند و با نظم شگفت انگیزی که در کارها و برنامه هایشان بود، زیارت حضرت امیر (ع) همچون نماز جماعت و درسشان هرگز بدون عذر ترک نمیشد.
منبع: در سایه آفتاب (یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) )، صفحه 40.
راوی: محمد حسن رحیمیان.