یکی از افرادی که متاسفانه از ارکان بعضی بیوت و اطرافیان نزدیک یکی از مراجع بود، با توجه به خباثتی که در او معروف بود و به او نمی آمد که اهل حرم و زیارت باشد، بعضی شب ها درست در همان ساعتی که امام به حرم مشرف میشدند به حرم می آمد. او تعمد داشت که با امام برخورد کند و با قیافه ای عبوس، مثل برج زهر مار و مار زخمخورده، به چهره امام خیره شود. این جانب، خود، این شخص را با چنین حالتی، در آن موقعی که امام در کنار ضریح مطهر به خواندن زیارت ایستاده بودند، دیده بودم. با آنکه حرم شلوغ نبود، همه جا را رها کرد و پشتش را به امام کرد و با این عنوان که زیارت می خواند، در تمام مدتی که امام مشغول زیارت بودند، بین ضریح و امام حائل شد. در حالی که افرادی که توجه داشتند از شدت ناراحتی و انزجار از این عمل زشت و توهین آمیز و عمدی به خود می پیچیدند و در آن شرایط غربت چاره ای جز صبر نداشتند. حضرت امام گویی اصلاً در این عوالم نبودند و با همان حال و توجه همیشگی مشغول زیارت بودند.
منبع: در سایه آفتاب (یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) )، صفحه 42.
راوی: محمد حسن رحیمیان.