حضرت امام در اموری که نیاز به بیَنه، یعنی دو شاهد عادل داشت، تا جایی که خودشان خلاف آن را احراز نمیکردند، بر حسب بیَنه، که یک حجت شرعی است، عمل میکردند. مثلاً، در صدور اجازات حسبیه برای افراد، چنانچه خودشان شناخت لازم را از فرد درخواست کننده نداشتند، ممکن نبود که بدون توثیق دو نفر عادل مورد تایید حضرتشان اقدام کنند. در جماران، یکی از افرادی که با دفتر همکاری داشت درخواست اجازه کرده بود. هنگامی که به عرض رسید، به تایید و توثیق یک نفر از حاضران در خدمتشان و تاکید ایشان اکتفا نکردند و در حالی که نگاهشان را متوجه حقیر کردند فرمودند: «باید یک نفر دیگر هم ایشان را توثیق کند.» که با سکوت این جانب مسئله منتفی شد.
منبع: در سایه آفتاب (یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) )، صفحه 47.
راوی: محمد حسن رحیمیان.
* بینه: دو شاهد عادل.
* توثیق کردن: کسی را اطمینان کردن به کسی دیگر.