در کربلا به هنگام مغرب بیشتر در حسینیه مرحوم آیت الله بروجردی و به هنگام ظهر در همان منزل نماز جماعت به امامت حضرت امام اقامه می شد. نماز جماعت منزل بیشتر با شرکت جمع معدودی از دوستان در اتاق بیرونی و گاهی که جمعیت بیشتر می شد در حیاط منزل برگزار می شد. مساحت حیاط حدود پنجاه متر بود و فرش هم به اندازه کافی نبود. از این رو، افراد عباهایشان را تا میکردند و به عنوان سجاده و زیر انداز روی آن به نماز می ایستادند. وقتی حضرت امام از اتاق اندرونی، که پشت به قبله بود، برای اقامه نماز وارد حیاط میشدند، برای رسیدن به جلوی جمعیت می بایست از میان صفوف جماعت عبور می کردند. تمام افراد حاضر بیگمان افتخار میکردند که عبایشان با قدم مبارکه حضرت امام متبرک می شود و علی القاعده معظم له نیز به این نکته واقف بودند. با این حال، هنگام عبور _ چه از پشت صفوف که کفش ها بود و چه در مسیر که عباها پهن بود _ با حرکتی مارپیچ و برداشتن گامهای مناسب، با دقت سعی میکردند که به هیچ وجه پایشان را نه روی کفش ها بگذارند و نه روی عباهای دیگران. بدین گونه عملاً رعایت دقیق حق مردم را به مقلدان و پیروان خود میآموختند.
منبع: در سایه آفتاب (یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) )، صفحه 51.
راوی: محمد حسن رحیمیان.