یکی از ویژگی های حضرت امام (ره) این بود که هیچ گاه با بهرهگیری از موقعیت و محبوبیت خود کاری را که برای ایشان انجام می گرفت بدون مزد نمی گذاشتند. مثلاً، هنگامی که حضرت امام، در نجف اشرف، ملحقات توضیح المسائل و مسائل مستحدثه را به رشته تحریر درآورده بودند و قرار بود برای اولین بار چاپ شود، از آنجا که حروف چین های چاپخانه در نجف اشرف نمی توانستند خط شکسته امام را بخوانند، این جانب دست خط امام را به خط نسخ بازنویسی کردم. هرچند می دانستند این جانب با افتخار و اشتیاق استنساخ را انجام داده ام، بلافاصله و برای اینکه اینجانب در محذور شرم حضور قرار نگیرم، به جناب آقای حاج شیخ عبدالعلی قرهی فرموده بودند: «اجرت فلانی را بپرس چقدر می شود و پرداخت کن.» حاج شیخ موضوع را به این جانب منتقل کرد. ضمن اینکه شرمنده آن همه بزرگواری حضرت امام (ره) شدم، خواستم از گرفتن اجرت استنکاف کنم، اما حاجشیخ تاکید کرد که باید دستور انجام شود و بالاخره گفتم: «نظر اولیه حقیر را به عرض امام (ره) برسانید. ولی اگر باز هم اصرار دارند، نسخه اصلی مطالب بازنویسی شده را به این جانب بدهند.» بلافاصله حاجشیخ خدمت امام (ره) رفت و ماوقع را به عرض رساند و حضرت امام (ره) کریمانه نسخه اصلی را، که نزدیک به سی صفحه بود، به این جانب مرحمت کردند و با توجه به اینکه ارزش پول به هر اندازه میدادند محدود بود و رفتنی و ارزش دست خط امام نامحدود بود و ماندگار، بسیار خوشحال شدم و خدا را سپاس گفتم که ارزشمندترین یادگار را از امام دریافت کردهام.
منبع: در سایه آفتاب (یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) )، صفحه 58.
راوی: محمد حسن رحیمیان.