حضرت امام در پرتو اخلاص فوق العاده و دل سپردگی مطلق به ذات مقدس حق، جل وعلا، نه فقط از تعلق خاطر به دنیا و امور مادی رسته بودند، که حتی نشانی از دل بستگی و وابستگی به اعمال و عبادات و دستاوردهای عظیم معنوی خویش در زندگی آن حضرت دیده نمی شد. امام خود را و آنچه را که در طول یک عمر پربار و مبارک تحصیل کرده بودند، با آن همه عظمت و گستردگی، در پیشگاه مقدس الهی به هیچ می انگاشتند. همه در سخنان و پیام هایشان مکرر شنیدهایم و خوانده ایم که از احساس حقارت، کوچکی، و شرمساری خود در برابر بندگان خوب خدا مانند شهدا، بسیجیان، و جانبازان دم میزدند همه دستاوردها را از خدا می دانستند و خود و نقش خود را به هیچ می انگاشتند.
منبع: در سایه آفتاب (یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) )، صفحه 59.
راوی: محمد حسن رحیمیان.