آقای معلم دامغانی، که از دوستان صمیمی و قدیمی امام (ره) بود و تا آخر عمر امام (ره) ارتباط ویژه و نشست های طولانی و مکرری با امام (ره) داشت، در جلسه ای که با ایشان درباره امام (ره) و پیشینه علمی ایشان داشتم، میفرمود: «شرح فصوص را همراه با امام (ره) نزد آیت الله شاه آبادی میخواندیم، لیکن امام (ره) بیشتر از آقای شاه آبادی فصوص و شرح فصوص را می فهمید!» با این سخن، حقیر شگفت زده شدم و سوال کردم: «پس این همه اصرار برای شاگردی و زانو زدن در محضر آیت الله شاه آبادی برای چه بود؟!» آقای معلم فرمود: «امام (ره) شیفته محضر و نفس ایشان بود و دریافت های امام (ره) از آقای شاه آبادی ورای درس و فراتر از مسائل علمی و کتاب بود!» و تازه متوجه شدم که چرا امام (ره) هر جا در تعلیقات یا سایر تالیفاتشان نام آیت الله شاه آبادی را آوردهاند، به دنبال آن نوشته اند: «روحی له الفداء.» در حالی که امام استادان دیگری هم داشتند و ضمن احترام عمیق به همه آنان چنین تعبیری را درباره آنان به کار نبرده اند.
منبع: در سایه آفتاب (یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) )، صفحه 65.
راوی: محمد حسن رحیمیان.