درس امام منظمترین درس بود تعطیلی بیجهت نداشت؛ مثلاً رسم بود که بین التعطیلین درس ها تعطیل می شد، یعنی اگر یک شنبه به مناسبت شهادت یکی از معصومین تعطیل بود، شنبه نیز _که بین آن روز و روز جمعه قرار داشت _ تعطیل میشد؛ اما حضرت امام (ره) این سنت را بر انداخت. در یکی از همین روزها، حضرت امام (ره) مثل روزهای درسی دیگر به مسجد شیخ انصاری آمدند. شبستان این مسجد هم محل درس حضرت امام (ره) بود و هم ظهر ها در آنجا نماز جماعت به امامت ایشان اقامه می شد. وقت درس امام (ره) ساعت ده صبح بود؛ امام (ره) همانند سایر برنامههایش، که با نظم و وقت شناسی دقیقی بود، راس موعد مقرر وارد مسجد می شدند و معمولاً برای آن که نفسی تازه کنند، چند دقیقه ای در کنار منبر می نشستند و سپس برای شروع درس روی منبر می رفتند. در آن روز بین التعطیلین، جز چند نفر، از شاگردان کسی نیامده بود. امام حدود بیست دقیقه در انتظار نشستند. مکان منبر و جلوس امام به گونه ای بود که مدخل و در ورودی مسجد دیده می شد و امام (ره) چشم به راه آمدن شاگردان. تک تک افراد آمدند و با سرک کشیدن از در مسجد، امام را دیدند که منتظر نشسته است و ناگزیر به حلقه درس پیوستند و بالاخره حاضران به چند ده نفر رسیدند و امام بالای منبر قرار گرفتند؛ اما، به جای طرح ادامه بحث روزهای گذشته، به انتقاد شدید از سنت غلط این نوع تعطیلی ها پرداختند. با این مضمون که ما باید در برابر هر کاری در پیشگاه خداوند و در روز قیامت حجت داشته باشیم، باید حساب کنیم که در ازای یک روز از عمر و فرصت از دست رفته چه بدست آوردیم.
منبع: در سایه آفتاب «یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 75.
راوی: محمد حسن رحیمیان.