هدایایی از قبیل پارچه عمامه، قبا، عبا، پیراهن، سجاده، مهر، نعلین، گیوه، جوراب، و عرق چین به خدمتشان تقدیم می شد؛ گاه گاهی یکی از آنها را بر حسب نیاز در آن مقطع زمانی برمی داشتند. اگر از یک چیز چند عدد بود، می فرمودند: «من این همه را می خواهم چه کنم؟!» و مازاد بر نیازشان را میفرمودند: « دهید به افرادی که نیاز دارند.» در مواردی هم که بر می داشتند و تصور می شد برای خودشان قبول کردهاند، گاهی بعداً معلوم میشد که این طور نبوده است و می خواسته اند به شخصی که مورد نظر خودشان بوده بدهند؛ از جمله یکی از مومنان کویتی یک قواره پارچه قبا برای حضرت امام آورده بود که خدمتشان تقدیم شد. گرفتند و چیزی نگفتند. چند روز بعد، در حالی که میخواستم از محضرش مرخص شوم، در آستانه در اتاق، متوجه شدم که امام چیزی میگویند. برگشتم و نزدیک شدم. مجدداً فرمودند: « آن چیز... (اشاره به پشت پرده اتاق عقب کردند) در آنجا مال شماست، بردارید.» گفتم: «چشم.» رفتم و آنجا دیدم همان پارچه قباست که قبلاً ذکر شد. برداشتم و ضمن تشکر از ایشان از اتاق خارج شدم.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 80.
راوی: محمد حسن رحیمیان.