مشهدی حسین پیر مرد وارسته ای بود که سالها مورد علاقه و اعتماد امام بود و مسئول خرید منزل معظمٌ له. او نقل کرد: امام ربع دینار (در آن زمان ۵۰ ریال بود) برای خرید به من دادند. وقتی از بازار «حویش» به خانه آمدم، نان، پنیر، ماست، سبزی، و غیره را که خریده بودم به اندرون بردم و برگشتم. هنوز به در خانه نرسیده بودم که امام صدا زدند: «مشهدی حسین» برگشتم. فرمودند: «چقدر شد؟» حساب کردم؛ ۲۳۵ فلس شده بود. تا ربع دینار، که ۲۵۰ فلس بود، ۱۵ فلس باقی می ماند. فرمودند: «بقیه را بده!» معلوم است که ۱۵ فلس چیز قابل ذکری نبود، ولی مسئله مهم این است که همه چیز _هر چند هم ناچیز_ باید روی حساب و دقت باشد و باید به این روش عادت کرد.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 94.
راوی: محمد حسن رحیمیان.