در اواخر جنگ، تهران مدتی مورد تهاجم موشکی دشمن قرار داشت. روزانه گاهی بیش از ده موشک به تهران اصابت می کرد و تعداد زیادی از آن ها یک خط منحنی را در شعاعی نزدیک به جماران تشکیل می دادند. اکثر ساکنان تهران و شمیران به شهرهای امن پناه برده بودند. ولی حضرت امام، به رغم اصرار فراوان برای جابه جایی و حداقل استفاده از پناهگاه، به هیچ وجه در محل اقامت و در اجرای کارها و برنامه های روزانه شان کمترین تغییری ندادند. حتی محل نشستنشان در اتاق، که تقریباً پشت شیشه بود، عوض نشد. تنها کاری که در محل اقامت حضرتشان انجام شد چسباندن نوار چسب به شیشه ها بود. ایشان هرگز به پناهگاهی که ظاهراً بخاطر ممانعت نکردن امام تحت عنوان دیگری در نزدیک محل اقامت شان ساخته بودند نرفتند.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 99.
راوی: محمد حسن رحیمیان.