بیستم جمادی الثانی ۱۳۸۸ قمری، سال روز ولادت حضرت زهرا (سلام الله علیها)، طبق معمول، حضرت امام (ره) در حیاط منزلشان، که حدود چهل متر مربع مساحت داشت و آکنده از جمعیت بود، جلوس کرده بودند. در آن روز یکی از مداحان ایرانی، که بسیار خوش صدا بود و تازه به عراق آمده بود، اجازه گرفت و شروع کرد به خواندن قصیده ای درباره حضرت زهرا (سلام الله علیها)؛ تا رسید به بیتی که برای بالا بردن مقام حضرت زهرا (سلام الله علیها) بوی تحقیر برخی از انبیای عظام از آن استشمام می شد. در حالی که جمعیت سراپا گوش بودند، حضرت امام (ره) قبل از آنکه جمله تمام شود، ناگهان با لحنی تند و فریاد زدند: «آقا، این چه حرف هایی است که می خوانید! آقا، این مطالب را نخوان!» (نقل به مضمون) و به این ترتیب با وجود علاقه و ارادت فوقالعادهای که به حضرت زهرا (س) داشتند و در ذکر مصائب ایشان حتی یک لحظه نمی توانستند از گریه و ریختن اشک خودداری کنند، برای یک لحظه هم نتوانستند شکستن مرزهای الهی را با کوچک شمردن انبیا به خاطر حضرت زهرا (س) تحمل کنند و بدون رودربایستی، با اینکه میزبان جلسه بودند و مداح میهمان بود، بی درنگ و در میان جمع و در وسط جمله با قاطعیت او را نهی کردند.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 129.
راوی: محمد حسن رحیمیان.