یکی از ویژگی های معروف حضرت امام، که نمودار حکمت و وارستگی آن حضرت است، اصل سکوت و صُمت است و سخن گفتن در حداقل و مبتنی بر ادای تکلیف. به همین جهت، زیاد دیده می شد که حضرت امام مثلاً در نجف که به مدت نیم ساعت هر شب برای دیدار عمومی به اتاق بیرونی تشریف می آوردند، جز «سلام و مَسّاکُمُ اللهُ بِالخَیرِ» تا آخر جلسه به سکوت برگزار می شد. درطی سالهایی که در جماران صبح ها خدمت حضرتشان می رسیدیم و هر روز ما بین بیست الی پنجاه دقیقه مشرف بودیم، هیچ گاه به یاد ندارم حتی یک کلمه غیر ضروری از امام شنیده باشم. سوال ها از خدمتشان بسیار سنجیده بود؛ یعنی آنکه افرادی که معاشرت یا کاری با معظمٌ له داشتند، خیلی زود می فهمیدند که امور نامربوط را نباید در خدمتشان مطرح کنند. ولی در عین حال، پاسخ بسیاری از سوال ها سکوت بود؛
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 136.
راوی: محمد حسن رحیمیان.