روزی آقای ظهیرنژاد، رئیس وقت ستاد مشترک ارتش، همراه یکی از فرماندهان برای تقدیم گزارش خدمت امام (ره) آمده بودند. فرمانده مزبور، که می خواسته گزارش بدهد، بعد از «بسم الله»، بدون توجه به محدود بودن وقت و وضعیت مخاطب، انگار که میخواهد سخنرانی کند، شروع می کند به خواندن خطبه و آیه «نرید ان نمنَ...». آقای ظهیرنژاد، که به دلیل صراحت و بی ریایی اش مورد علاقه امام (ره) بود، میان حرف او می پرد و با لهجه خاص خود میگوید: «آهای! اصل حرفت را بزن! خیال می کنی امام (ره) عوام است!» و اما به شدت می خندند.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 183.
راوی: محمد حسن رحیمیان.