یکی از صحنه هایی که مراتب احترام و درجات برخوردهای حضرت امام نسبت به افراد گوناگون را مشهود و آشکار می کرد جلسه های بیرونی حضرت امام در نجف اشرف بود. در این جلسه ها، که هر شب دو و نیم الی سه ساعت بعد از غروب آفتاب برقرار میشد، معمولاً مرحوم حاج آقا مصطفی کنار در ورودی می نشست. حضرت امام نیز در ضلع مقابل و در کنار در دیگری که به طرف اندرونی بود می نشستند. در این جلسه ها معمولاً طلاب، فضلا، و علمای نجف و احیاناً افراد متفرقه برای زیارت حضرت امام حضور می یافتند. با ورود هر فردی تقریباً بدون استثنا مرحوم حاج آقا مصطفی تمام قامت بر می خواستند. اما حضرت امام به گونه ای دیگر بود: به بعضی افراد فقط جواب سلام می دادند، به بعضی دیگر «مساکم الله بالخیر» نیز میگفتند. در مقابل عده ای مقدار کمی به همان حالت نشسته خم می شدند برای برخی دست مبارکشان را، به نشانه اینکه میخواهند بلند شوند، روی زمین اهرم میکردند. در مقابل برخی از افراد مقدار کمی هم نیمخیز میشدند و در مقابل بعضی نیمخیز بلند می شدند. در مواردی هم تمام قامت می ایستادند و فقط برای دو نفر _در حدی که من شاهد بودم _ غیر از تمام قامت بلند شدن، در هنگام مراجعت و مرخص شدن، تا آستانه در آن ها را بدرقه می فرمودند؛ این افراد عبارت اند: از مرحوم آیت الله سید محمد تقی بحرالعلوم و مرحوم آیت الله شیخ محمد حسین دهاقانی _ که هر دو از علمای معمر و محترم نجف اشرف بودند.
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 207.
راوی: محمد حسن رحیمیان.