هربار که والد مکرمم از اصفهان به جماران میآمد، طبعاً برای دستبوسی تشرف مییافتند و در صف دیدار کنندگان سرپایی در حیاط میایستادند، ولی هر بار، بدون استثنا، حضرت امام متوجه حضور ایشان در جمع می شدند با اشاره دست مبارک، ایشان را به طرف ایوان و اتاق فرا می خواندند. حتی یک بار که ایشان متوجه اشاره امام نشد، معظمٌ له چندین بار تکرار کردند. آن گاه که به ایوان می آمدند، باز می فرمودند: «بفرمایند داخل.» هنگامی که برنامه دست بوسی تمام می شد، خودشان نیز به اتاق باز می گشتند و در اتاق، ایشان را به حضور میپذیرفتند. به هر حال، به این مناسبت، این جانب نیز با آن که قبل از برنامه دست بوسی برای انجام دادن کارها در محضرشان بودم، دوباره برای همراهی با والد به اتاق ایشان وارد می شدم. آنچه می خواستم بگویم مربوط به اینجاست: حضرت امام در حالی که چند دقیقه قبل، طبق معمول، در محیط کار روزانه، آهنگ قاطع و قیافه ای جدی داشتند، در این مقام _و هر بار _با آهنگی فوق العاده محبت آمیز و سیمایی منبسط و متبسم، ضمن تفقد و احوالپرسی از والد، با اشاره به این جانب، می فرمودند: «ایشان اینجا خیلی زحمت می کشند...»
منبع: در سایه آفتاب « یادها و یادداشت هایی از زندگی امام خمینی (ره) »، صفحه 208.
راوی: محمد حسن رحیمیان.